මකුළු දැලේ ලියැවෙන තුන් වන ලිපිය. මීට පෙර ලිපියෙන් ජාතික රූපවාහිනියෙ හඬ කැවීම් වල තිබෙන යහපත් එසේත් නැතිනම් හොඳ පැත්ත සඳහා වෙන් කිරිණි. අද කථා කරන්න සූදානම ඊට වඩා හොඳ තැන් නැතිද යන්නයි.
ප්‍රවීන හඩ නළු නිලි පිරිසගේ ලයිස්තුව, ටයිටස් තොටවත්ත මහතා‍ගේ ගෞරවණීය නාමය ඔහුගේන් බිහි වූ නූතන පරපුර ආදිය නිසා රූපවාහිනී හඬ කැවීම අංශයට එදා මෙන්ම අදටත් ගරු කරන පිරිසක් සිටියි. නමුත් සොඳුරු සිත් නැති ශ්‍රී ලංකාවේ ඉපදුන පිරිසක් වෙබ් අඩවි වල තමන්ට රිසි සේ අන් අයට දොස් පැවරීමට ඇති අයිතිය නිසා සුජාත පජාත කරමින් අභීත අජූත කරමින් දොස් නගද්දී සොඳුරු මිනිසුන් එහි ඇති හරය තම මනසට අර ගත්තාට සැකයක් නැත.
නමුත් මමද පිළිගන්නා කාරණයක් ඇත. ඒ ඔය දේ මීට වඩා අපූරු ආකාරයෙන් කිරීමේ හැකියාවක් තිබුන බවයි. සිරස මගින් විකාශනය කළ මහගෙදර, ප්‍රවීණා ආදී වූ මෙගා ටෙලි නාට්‍ය මාලාවේ හඩ කැවීමට කිසිවෙකු දොස් නැගුවේ නැත. (කතා තේමාව පිළිබඳ බොහෝ ගැටළු ඇත.)
ඒවාගේම සූරපප්පා, කවුද බෝයි, ටිංටිං (මගේ ආසම කාටුන්) වල හඬ කැවීම ලොකු පොඩි වැඩිහිටි සැම දෙනාම ඉතා ආසවෙන් අදත් රස විඳීයි.
මෑතකදී විකාශය වූ ඩොක්ටර් ඩූ ලිට්ල් චිත්‍රපටයේ දොස්තරට පණ දීමේදීද ඒ පිළිබඳ මනාව පැහැදිළි වෙයි.
මේ සියලුම දේ රස වින්ඳනය සහ විනෝදය සඳහා වන අතර අවසානනයේ ප්‍රඥාවේ පහණ දැල්වීමයි සිදු විය යුත්තේ.
සොඳුරු මිනිසුන් වන්න. කට තිබුන පළියට දෙඩවීමෙන් වලකින්න. මන්ද ඔබ ආසා නැති වුවත් ඔබේ මනසට නොගැලපුනත්..... මෙවැනි නිර්මාණ වලට ආදරය කරන පිරිස බොහෝ වෙති.
No comments:
Post a Comment